Aan de andere kant van het beeldscherm zie ik haar met wat hangende schouders zitten. Ze vertelt over de stress die de aankomende tentamens met zich meebrengen.

Wanneer ik haar vraag om te beschrijven waar deze stress zich laat horen in haar lijf kan ze dit goed beschrijven. Ze vertelt en in haar verhaal zegt ze bijna tussen neus en lippen door, het is hetzelfde gevoel als ik eerder naar mijn studentenkamer ging. Alleen weet ik daar nu van dat ik dat gevoel niet meer langer nodig heb. Ondertussen vertelt ze verder. In mijn lijf ontstaat er beweging, die zin, die is belangrijk voel ik. Ik onderbreek haar verhaal om hierop in te hakken door te vragen “wil je nog eens herhalen wat je net zei” Ze weet niet meteen wat ik bedoel. Wanneer ik haar op weg heb geholpen en ze de zin nogmaals herhaald verandert er iets kleins in haar houding. Er komt net iets meer energie. Voor mij het teken dat we met een, voor haar, belangrijk stuk bezig zijn.

Op mijn vraag “wat maakte dat je het gevoel had dit nodig te hebben” denk ze even na. Dan begint ze te vertellen. Ze weet zelf prima hoe het zit. Aan het einde van haar verhaal vraag ik haar of ik het goed samenvat als ik zeg dat ze in dit soort situaties een soort noodingang creëert voor zichzelf.

Ze veert op, er komt een krachtige stroom in haar energie “ja, ja dat is het precies”. Ik geef haar even de tijd dit goed te voelen. Te ervaren wat dit in beweging brengt. De wetenschap dat ze van tevoren al iets creëert waardoor ze een excuus heeft wanneer het niet lukt. Haar persoonlijke noodduitgang. Ze weet nu dat ze het doet en in sommige situaties al niet meer doet.

In een visualisatie oefening maakt ze een beeld van de nooduitgang. De deur met daarboven het groen, witte licht.

Links naast deze deur komt een lichtknop. Een knop die zei bedienen kan. Zij heeft de controle het licht aan of uit te doen. Wanneer ik dit benoem zuigt ze haar longen vol zuurstof. Ik herhaal het nog eens. Er verschijnt een pracht van een ontspannen glimlach op haar gezicht. Ze zit energiek rechtop. Heel anders dan op het moment dat we starten.

Wanneer ze weer haar ogen opent vraagt ze of het een goed idee is dat ze een plaatje van een nooduitgang op zoekt en die ophangt om haar eraan te herinneren dat zij de controle heeft over de lichtknop. Ik lach, jazeker! Dat is een heel goed idee.

Ze is zich bewust geworden van een, voor haar, belangrijk overlevingsmechanisme en heeft nu de vrijheid ook andere keuzes te maken. Een prachtige stap.