Ieder mens heeft zo zijn eigen thema’s. Onderwerpen die je raken. Meestal al vele jaren geleden ontstaan. Het lastige van deze thema’s is dat het een soort uien zijn. Je pelt een laag af, dat voelt goed en je denkt, heel dapper, dat je het opgelost hebt. Om tijden later weer op een nieuwe laag van hetzelfde onderwerp te stuiten. En dat soms een leven lang.

Vorige week begonnen de eerste twee dagen van mijn opleiding Yoga & coaching. De avond ervoor kwam ik om 22.00 aan op het landgoed waar ik een overnachting had geboekt. Een gigantische hoeve, pikdonker en koud binnen. Even een drempel over om je plek in te nemen in zo’n enorme ruimte. Gelukkig doet een houtkachel wonderen en bleek ik prima in staat te slapen in mijn eentje op deze plek. De volgende ochtend startte de eerste dag.
Sharon, onze trainster, ging er meteen vol in en de eerste thema’s lagen al gauw boven aan de oppervlakte bij sommigen. Bijzonder om te zien welke vaardigheden ze hiervoor inzetten. Ik genoot ervan op deze wijze te leren. Wat gaaf om mijn koffer nog verder te kunnen vullen met nieuwe vaardigheden. Om veel beter te leren lezen wat het lichaam van een ander je vertelt en hoe je dit als coach weer kan gebruiken die ander een stapje verder te helpen op zijn pad. Tegelijk voel ik dat het ook veel onzekerheid bij me oproept. Ga ik dit allemaal wel kunnen, er is zo veel om op te letten?

De tweede dag ging ook weer in hoog tempo de diepte in. En voor ik het wist werd één van mijn eigen thema’s geraakt. Ik voelde me heel even net een Ferrari 812 Supervast. Ik bleek namelijk van 0 naar 100 te kunnen in 2,9 seconde. Voorlopige eindbestemming: Weerstand. Nu ken ik mezelf best een beetje en het thema weerstand is me dan ook niet onbekend. De snelheid en de diepte die er ontstond wel. Ik kwam er muurvast in te zitten. Het voelde alsof ik was bevroren en alle contact met mezelf verloren was. Met het nodige geduld van Sharon en de groep lukt het redelijk om uit de weerstand te komen. Dat was natuurlijk nog maar stap 1. Want van daaruit stond het thema wat o zo pijnlijk voelde me aan te staren.

Als coach vind ik weerstand altijd een uitdagend onderwerp. Omdat daarachter vaak veel informatie schuilgaat. Als het lukt om een stap verder dan de weerstand te komen, kom je een laag dieper de ui in, richting de kern. Nu ik aan de andere kant van de lijn stond was deze uitdaging aangaan een stuk moeilijker. Uitpluggen en weggaan. Iedere cel in mijn lijf gaf dat signaal af. Wetende dat dit bij het proces, waar ik super bewust ingestapt ben, hoort hier niet aan toe te geven. Schoorvoetend een eerste stap gezet om deze laag eens goed te gaan bekijken. Want achter de weerstand stuitte ik op een thema wat te maken heeft met vertrouwen en overgave. In mijn hoofd was er al redelijk wat ruimte, met deze laag in mijn ui, aan de slag te gaan. In mijn lijf voelde ik dat alle spieren zich nog schrap zetten. Daar zat nog veel meer weerstand die tijd nodig heeft om ruimte te maken. Niet makkelijk, wel nodig.

Het is een deel van ons vak als coach. Bekend te zijn met onze eigen thema’s. Ze te er- en herkennen. Het leerde me opnieuw weer hoe belangrijk geduld is en dat iedere ui het best met liefde gepeld kan worden. Ook die van mezelf.